kadın!
güneşten sıcak, sirius'tan parlak gözlerin yaşlarda boğulmasın diye gönlümü güneşte, ruhumu sirius'ta yakardım... ama ayrı konu o.
kadın!
yağmurlarıma ilişme, bırak onları; dedim... iliştin.
içimde patlayıp duran çöplere yanaşma, dedim... yanaştın.
"ağla!" dedim, sustun;
"sus!" dedim, ağladın.
kısacası bir çocuğa sabredecek yumuşaklık, bir kadını alttan alacak tahammül yoktu bende; sen de tozu dumana kata kata tuz biber ektin, aferin.
kadın!
senden aldığım her acının hesabını sana devrettiğim kıvranıp kavrulmalarla sordum.
ve düşlerini paçalarından yakaladığım anda alaşağı ettim.
aşkın yakama dökülüp sinen kırıntılarından aşktan-adamlar yapıp kendi ellerime bozdum durdum...
zekanın şeytâniyeti ve öfkenin kahhâriyeti ile sehven dalıverdim dünyana... ve dünyan karardı.
farkındayım.
kadın... hepsinin farkındayım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder