özledim

asık suratlı, yarı-asil, mendebur herif... yine yaptın yapacağını.

öldürdün onu...

o.

sen.

sen...

düşünerek var olan bir obsesif-kompulsif manik-depresif'i karanlık dünyasının paçalarından düşen çamur taneleriyle savrulup gitmekten alıkoyan melektin sen.

ama derman kalmayan bacaklarımla koşuşturmaktan bıktım sonunda... insanların içinde dönenip durmaktan, yorulmaktan yorulmuş olmaktan ve bıkmışlıktan bıkmış...

her şeyin tadının gerçekten kaçmış olduğu had işte bu haddir.

ağlıyor olmaktan sıkıldığım için ağlıyorum bir nevi... her neyse...

idamdan başka karar çıkmayacaktı senin için, farkındaydın.

ya da kendine yalan söylemekten farkında varamadın soyunmuş, ortada gezinen sadist, reel tantanaların...

yani gerçeklerin.

kendine yalan söylediğin -ya da söyleyebildiğin- için değil... kimse kendisini kandıramaz, bunu iyi bilirim. kendi yalanlarını dinlemekten başka bir şey yapmaya vakit bulamadığın için yakalayamadın onları...

olanları.

idamdan başka karar çıkmayacaktı senin için, farkındaydın.

ben kendimle yaşamaktan bezmişken, usangınlığın doruklarında bir o yana, bir bu yana seğirtirken...

sen benle kalamazdın.

ilkeler, idealler ya da -basitçe- umutlar.

hepsinin içini kendi ellerimle boşaltıp ümüklerini bir bir sıkarken başıma gelecek her şey için seni ağzımdan salyalar akıta akıta suçlayacağımı biliyordum...

hep bildim.

ama hiç susturmadım yanılgılarımızın çığlıklarını...

hiç durdurmadım.

durdurmayı aklımdan bile geçirmedim ki bu fikre aklım yatmasın...

yalan gürültüsü içinde yatak döşek kalıncaya dek gözlerimi kaçırdım realitenin gözlerinden...

ve kirpiklerime asıldı sonunda elem.

elem.

hakikat.

hakikat.

elem.

bayağı memnun oldular...

ama ben.

seni özledim.

yalan yok.