Dur.

elinde, ucundan ısırılmış ve ucu ıslanmış çubuk krakerinle dolaşıyorsun ortalarda... dişlerinin hepsi tam, ama buradan iki çift gibi duruyor... biri altta, öteki çift üstte. gülüşüne tanıklık ediyor kalemim... tercüme edecek kadar muktedir değildir, ışıltısını, nezaketini ve zarafetini... bebekliğinin ellerinden kadınlığını alıveriyorum. ağlıyorsun... hüngür hüngür... ağladıkça sızıyor parmak aralarımdan tekamülün ve sen yine çocuklaşarak cıvıldamaya başlıyorsun.

yapma.

ne olursun...